جراحی صرع
جراحی صرع چه زمانی و چگونه در نظر گرفته می شود:
صرع یک اختلال عصبی است که با تشنج های مکرر ناشی از فعالیت الکتریکی غیر طبیعی در مغز مشخص می شود. در حالی که اکثر افراد مبتلا به صرع می توانند وضعیت خود را با دارو کنترل کنند، تقریباً ۳۰٪ از افراد مبتلا به صرع با وجود استفاده از چندین دارو همچنان به تشنج ادامه می دهند. برای این افراد، جراحی صرع ممکن است به عنوان یک گزینه درمانی در نظر گرفته شود. جراحی صرع روشی است که شامل برداشتن یا قطع بخشی از مغز که منشأ تشنج است، می‌شود. در این مقاله، بررسی خواهیم کرد که چه زمانی و چگونه جراحی صرع در نظر گرفته می‌شود، نمونه‌هایی از انواع مختلف جراحی صرع ارائه می‌کنیم، و نتایج و چالش‌های مرتبط با این رویکرد درمانی را مورد بحث قرار می‌دهیم.
چه زمانی جراحی صرع در نظر گرفته می شود؟
جراحی صرع زمانی در نظر گرفته می‌شود که فرد مبتلا به صرع قادر به کنترل کافی تشنج با داروهای ضدصرع نباشد و زمانی که می‌توان ناحیه‌ای از مغز که مسئول ایجاد تشنج است را شناسایی کرد و بدون ایجاد نقص‌های عصبی قابل‌توجهی با خیال راحت برداشت. برای تعیین اینکه آیا فردی کاندید جراحی صرع است، یک ارزیابی جامع توسط تیمی از متخصصان مراقبت های بهداشتی متخصص در مدیریت صرع، از جمله متخصصان مغز و اعصاب، جراحان مغز و اعصاب، روانشناسان اعصاب، و متخصصان تصویربرداری عصبی انجام می شود.
هنگام تعیین اینکه آیا یک فرد کاندید جراحی صرع است، معمولاً چندین معیار در نظر گرفته می شود:
– **شکست دارو:** فرد باید سعی کرده باشد که با داروهای ضد صرع متعددی که به عنوان صرع مقاوم به دارو شناخته می شود، حملات خود را کنترل کند و نتوانسته باشد.
– **محلی سازی موفقیت آمیز:** باید شواهد واضحی از طریق آزمایش ها و ارزیابی های مختلف وجود داشته باشد که تشنج ها از ناحیه ای مجزا و قابل شناسایی از مغز منشاء می گیرند که به آن “تمرکز تشنج” می گویند.
– **خطر جراحی:** مزایای بالقوه جراحی باید از خطرات مربوط به خود عمل، از جمله خطر نقص شناختی یا عصبی پس از جراحی، بیشتر باشد.
جراحی صرع چگونه انجام می شود؟
انواع مختلفی از جراحی های صرع وجود دارد که هر کدام مناطق مختلفی از مغز و مکانیسم های ایجاد تشنج را هدف قرار می دهند. انتخاب روش جراحی به محل کانون تشنج، نوع صرع و وضعیت کلی سلامت فرد بستگی دارد. برخی از انواع رایج جراحی صرع عبارتند از:
– لوبکتومی گیجگاهی:این یکی از رایج ترین جراحی های صرع است و شامل برداشتن لوب تمپورال مغز به ویژه هیپوکامپ است که محل رایج صرع لوب تمپورال است.
– همی‌سفرهکتومی: در مواردی که تشنج از یک نیمکره کامل مغز منشأ می‌گیرد، ممکن است نیم‌کره‌کتومی در نظر گرفته شود. این جراحی شامل قطع یا برداشتن نیمی از مغز برای توقف فعالیت تشنجی است.
– Corpus Callosotomy: این روش شامل بریدن جسم پینه ای، ساختاری که دو نیمکره مغز را به هم متصل می کند، برای جلوگیری از گسترش تشنج از یک طرف مغز به سمت دیگر است.
– درمان تحریک عصبی پاسخگو (RNS):این یک رویکرد جدیدتر است که در آن دستگاهی در مغز کاشته می شود تا فعالیت الکتریکی غیرطبیعی را تشخیص دهد و تحریک الکتریکی را برای متوقف کردن تشنج قبل از وقوع ارائه دهد.
– تحریک عمیق مغز (DBS): DBS شامل کاشت الکترودها در مناطق خاصی از مغز و ارسال تکانه های الکتریکی برای تعدیل فعالیت مغز و کاهش دفعات تشنج است.
نمونه هایی از داستان های موفقیت
جراحی صرع برای بسیاری از افرادی که قبلاً با تشنج های کنترل نشده زندگی می کردند زندگی را تغییر داده است. یکی از این موفقیت‌ها مربوط به سارا، زنی ۲۵ ساله است که تشخیص داده شد صرع لوب تمپورال مقاوم به دارو دارد. سارا علیرغم اینکه چندین دارو را امتحان می کرد، همچنان حملات مکرری را تجربه می کرد که بر زندگی روزمره او تأثیر می گذاشت و استقلال او را محدود می کرد.
پس از انجام ارزیابی‌ها و ارزیابی‌های کامل، سارا کاندید مناسبی برای لوبکتومی تمپورال تشخیص داده شد. عمل جراحی در برداشتن کانون تشنج موفقیت آمیز بود و سارا بیش از دو سال پس از جراحی بدون تشنج بوده است. او دیگر نیازی به داروهای ضد صرع ندارد و استقلال خود را بازیافته است و به او اجازه می دهد بدون ترس دائمی از تشنج به دنبال اهداف شغلی و شخصی خود باشد.
مثال دیگر مارک، مردی ۴۰ ساله با دیسپلازی کانونی قشر مغز است، وضعیتی که با رشد غیرطبیعی سلول های مغزی مشخص می شود و منجر به تشنج می شود. مارک برای برداشتن بافت دیسپلاستیک مغز که مسئول تشنج او بود، تحت یک عمل جراحی مناسب قرار گرفت. پس از عمل جراحی، دفعات تشنج مارک به میزان قابل توجهی کاهش یافت و او توانست به سر کار خود بازگردد و از فعالیت هایی که قبلاً به دلیل غیرقابل پیش بینی بودن تشنج از آن اجتناب می کرد لذت ببرد.
نتایج و چالش ها
در حالی که جراحی صرع مزایای قابل توجهی برای بسیاری از افراد به همراه داشته است، لازم است اذعان کنیم که همه جراحی ها منجر به آزادی کامل تشنج نمی شوند. تقریباً ۶۰ تا ۷۰ درصد از بیمارانی که تحت عمل جراحی صرع قرار می گیرند، کاهش قابل توجهی در دفعات تشنج را تجربه می کنند، در حالی که حدود ۱۵ تا ۲۰ درصد کاملاً بدون تشنج می شوند.
چالش های مرتبط با جراحی صرع شامل خطر عوارضی مانند عفونت، خونریزی، نقایص شناختی و نیاز به توانبخشی گسترده بعد از عمل است. علاوه بر این، همه افراد مبتلا به صرع کاندید مناسبی برای جراحی نیستند، چه به دلیل ناتوانی در محلی سازی کانون تشنج یا وجود شرایط پزشکی اضافی که خطرات جراحی را افزایش می دهد.
در نتیجه، جراحی صرع می تواند یک گزینه درمانی متحول کننده زندگی برای افراد مبتلا به صرع مقاوم به دارو باشد، زمانی که توسط یک تیم تخصصی جراحی صرع بررسی و انجام شود. تصمیم برای انجام عمل جراحی باید با مشارکت بیمار، خانواده او و تیم مراقبت های بهداشتی گرفته شود و مزایای بالقوه را در مقابل خطرات مرتبط سنجید. پیشرفت‌های مداوم در تکنیک‌های تصویربرداری عصبی، رویکردهای جراحی و مراقبت‌های پس از عمل احتمالاً نتایج را بیشتر بهبود می‌بخشد و در دسترس بودن جراحی صرع را به عنوان یک گزینه درمانی برای افراد نیازمند گسترش می‌دهد.