اختلال آسپرگر
اختلال آسپرگر
اختلال آسپرگر (Asperger’s Disorder) یکی از اختلالات طیف اوتیسم است که به نوعی منجر به مشکلات در ارتباطات اجتماعی و رفتارهای تکراری می‌شود. این بیماری، که به نام پزشک اتریشی هانس آسپرگر نامگذاری شده است، به طور معمول در دوران کودکی شناسایی می‌شود و می‌تواند تأثیرات قابل توجهی بر روی زندگی فرد داشته باشد.
نشانه‌ها و علائم
افراد مبتلا به این اختلال اغلب مهارت‌های زبانی و شناختی خوبی دارند، اما ممکن است در برقراری ارتباطات غیرکلامی، مانند زبان بدن و حالت‌های چهره، دچار مشکل شوند. دیگر نشانه‌های این اختلال شامل:
– علاقه‌مندی‌های خاص و محدود به موضوعات ویژه
– حساسیت‌های حسی بالا یا پایین
– رفتارهای تکراری و روال‌های خاص
– دشواری در فهم احساسات و نیازهای اجتماعی دیگران
چالش‌های اجتماعی
یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های فرد با اختلال آسپرگر، برقراری روابط اجتماعی است. این افراد ممکن است در ایجاد و حفظ دوستی‌ها با چالش‌های جدی روبرو شوند. و ممکن است به عنوان افرادی عجیب یا غیرعادی دیده شوند چون درک درستی از مهارت های اجتماعی ندارند.
شیوه‌های درمان و حمایت
اگرچهاین بیماری درمانی نداره، اما با آموزش مناسب، می‌توان به این افراد کمک کرد تا مهارت‌های اجتماعی خود را ارتقاء دهند و به بهبود روابط بین فردی بپردازند. مشاوره‌های گروهی، رفتار درمانی و همچنین آموزش مهارت‌های اجتماعی می‌تواند در این زمینه مؤثر باشد.
تفاوت اختلال آسپرگر با اوتیسم؟
اختلال آسپرگر و اوتیسم هر دو در دسته اختلالات طیف اوتیسم (ASD) قرار دارند، اما تفاوت‌هایی نیز دارند که شامل موارد زیر می‌شود:
۱٫ شدت علائم: اوتیسم در افراد ممکن است با شدت‌های مختلفی بروز کند. برخی از افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است نیاز به پشتیبانی اساسی داشته باشند، در حالی که افراد با اختلال آسپرگر معمولاً توانایی‌های بالایی در زمینه‌های شناختی و زبانی دارند و ممکن است به پشتیبانی کمتری نیاز داشته باشند.
۲٫ زبان: افراد با اختلال آسپرگر معمولاً تا حدودی در مهارت‌های زبانی پیشرفته هستند و ممکن است به خوبی صحبت کنند، در حالی که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است تأخیر در زبان داشته باشند.
۳٫ مهارت‌های اجتماعی: افراد با آسپرگر معمولاً در ایجاد روابط اجتماعی و تعاملات اجتماعی با چالش‌هایی مواجه هستند، اما ممکن است علاقه‌مند به برقراری ارتباط با دیگران باشند. از سوی دیگر، افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است علاقه کمتری به تعاملات اجتماعی داشته باشند.
۴٫ تشخیص: از سال ۲۰۱۳، اختلال آسپرگر به عنوان یک زیرمجموعه از اختلال طیف اوتیسم در معیارهای تشخیصی DSM-5 (راهنمای تشخیص و آماری اختلالات روانی) بیش از پیش ادغام شده است. این بدان معناست که دیگر به‌طور جداگانه به عنوان یک تشخیص مستقل شناخته نمی‌شود.
۵٫ رفتارهای تکراری: هر دو گروه ممکن است رفتارهای تکراری و علایق خاص داشته باشند، اما افراد با اختلال آسپرگر ممکن است این رفتارها را به‌طور پیچیده‌تری بیان کنند.
توجه به این نکته ضروری است که هر فرد مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم ویژگی‌ها و چالش‌های خاص خود را دارد و نمی‌توان همه افراد را در یک دسته قرار داد.
جمع‌بندی
اختلال آسپرگر، یکی از چالش‌های مهمی است که بسیاری از افراد و خانواده‌ها با آن روبرو هستند. درک بهتر این اختلال می‌تواند به افراد مبتلا و اطرافیانشان کمک کند تا در زندگی روزمره موفق‌تر باشند و ارتباطات بهتری برقرار کنند.