تأثیر خودشیفتگی بر روابط بین فردی و سلامت
خودشیفتگی، به عنوان یک ویژگی شخصیتی، به طور فزاینده‌ای در جامعه مدرن مورد توجه قرار گرفته است. در حالی که برخی از افراد ممکن است خودشیفتگی را به عنوان نشانه‌ای از اعتماد به نفس تلقی کنند، پژوهش‌ها نشان می‌دهند که این ویژگی می‌تواند تأثیرات منفی عمیقی بر روابط بین فردی و سلامت روانی داشته باشد. در این مقاله، به بررسی مفهوم خودشیفتگی، تأثیرات آن بر روابط بین فردی، و پیامدهای آن بر سلامت روان خواهیم پرداخت. ۱. مفهوم خودشیفتگی خودشیفتگی به معنای علاقه و توجه افراطی به خود و تصویر شخصی است. این ویژگی به طور معمول با رفتارهایی نظیر نیاز به تأیید و تحسین، کمبود همدلی، و تمایل به کنترل دیگران همراه است. خودشیفتگی به دو نوع اصلی تقسیم می‌شود: ۱.۱. خودشیفتگی سالم این نوع خودشیفتگی شامل اعتماد به نفس و خودباوری مثبت است. افراد با خودشیفتگی سالم قادرند به خود و دیگران احترام بگذارند و در روابط خود تعادل برقرار کنند. ۱.۲. خودشیفتگی ناسالم این نوع خودشیفتگی معمولاً شامل رفتارهای منفی و آسیب‌رسان است. افراد با خودشیفتگی ناسالم ممکن است به دیگران آسیب برسانند و روابط خود را دچار بحران کنند. این نوع خودشیفتگی می‌تواند به اختلالات روانی مانند اختلال شخصیت خودشیفته منجر شود.
