اختلالات طیف اوتیسم در بزرگسالان
اختلالات طیف اوتیسم به مجموعه‌ای از اختلالات عصبی-تکاملی اطلاق می‌شود که بر روی تعاملات اجتماعی، ارتباطات و رفتارهای فرد تأثیر می‌گذارد. این اختلالات شامل طیف وسیعی از علائم و نشانه‌ها هستند که می‌توانند از خفیف تا شدید متغیر باشند. در DSM-5 (راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی) اختلالات طیف اوتیسم به چهار زیرگروه تقسیم می‌شوند: 1. **اختلال اوتیسم کلاسیک**: شامل مشکلات شدید در ارتباطات اجتماعی و رفتارهای تکراری. اختلال اوتیسم کلاسیک که به عنوان اختلال طیف اوتیسم (ASD) نیز شناخته می‌شود، یک اختلال عصبی-رشدی است که تأثیرات عمیقی بر رفتار، ارتباطات و تعاملات اجتماعی فرد دارد. این اختلال معمولاً در دوران کودکی شناسایی می‌شود و می‌تواند به شکل‌های مختلفی بروز کند. ویژگی‌های اصلی اختلال اوتیسم کلاسیک: 1. **مشکلات ارتباطی**: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در برقراری ارتباطات کلامی و غیرکلامی با دشواری مواجه شوند. این شامل مشکلات در استفاده از زبان، فهم زبان و برقراری تماس چشمی می‌شود. 2. **اختلالات اجتماعی**: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در فهم و تعامل با احساسات و نشانه‌های اجتماعی دیگران دچار مشکل شوند. آنها ممکن است علاقه‌ای به برقراری دوستی یا مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی نداشته باشند. 3. **علایق و رفتارهای تکراری**: بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم عادات و رفتارهای تکراری دارند. این می‌تواند شامل حرکات تکراری، علاقه به اشیاء خاص یا انجام فعالیت‌های خاص به طور مکرر باشد. 4. **حساسیت‌های حسی**: برخی از افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است نسبت به محرک‌های حسی (صداها، نورها، بافت‌ها) حساسیت بیشتری نشان دهند یا به عکس، نسبت به این محرک‌ها بی‌توجه باشند.
